Met mijn gedachten ergens anders pak ik een pak chocolademelk uit de koelkast, draai de dop eraf, pak een mok uit de kast boven mijn hoofd, schenk er de chocolademelk in, doe de magnetron open, stel hem in, druk op de startknop en loop even de kamer uit. Zodra ik de kamer weer binnen loop, haal ik de warme chocomel uit de magnetron. Maar “Ho, het is nog hartstikke koud!” Ik begin aan mezelf te twijfelen. Ik was ook zo automatisch bezig dat ik totaal niet nadacht bij wat ik aan het doen was. Heb ik de magnetron überhaupt wel ingesteld, denk ik bij mezelf. Jawel, toch?

Ik heb wel vaker dat ik plots uit een soort van ‘roes’ wordt getrokken en ineens besef dat ik ergens mee bezig was… Maar goed, ik stel de magnetron opnieuw in, druk wéér op de startknop en hoor hem in beweging gaan. Goed, dus hij doet het in elk geval wel. Althans, dat dacht ik. Na het gepiep haal ik weer mijn chocomel eruit. “Maaaaaam, mijn chocomel wordt niet warm!” Helaas, is de magnetron stuk. Maar het goede nieuws is dat het dus niet aan mij ligt.

Wat had ik me toch op die overheerlijke warme chocolademelk verheugd. Op het moment dat ik het ging maken, dacht ik al aan die lekkere smaak in mijn mond, het warme gevoel erbij en toen ineens BAM. Mijn klein droommomentje viel in deugen. Ik dacht eerst dat ik gek werd, maar achteraf kon ik er wel om lachen. Hoe verbaasd kan iemand wel niet reageren als iets ‘doodgewoons’ ineens niet doet wat jij van dat iets verwacht… Ik belandde nog nét niet in een shock. Haha.

De dag erna was de reserve magnetron tevoorschijn gehaald. Yes, kan ik dat droommomentje toch nog inhalen. Ik stel heel bewust de magnetron in en druk op start. Zodra die klaar is, rijk ik mijn hand uit naar de mok. Pffoe, deze is gelukkig warm. Ik neem een slok. “Aaaaah, heeeet!” Door mijn enthousiasme verbrandde ik mijn tong.. Het zit me niet elke dag mee, maar ik kan nu wel zeggen dat ik warme chocomel heb gedronken.. Of moet ik zeggen ‘hete’ chocomel.. Oeps.

Het enige wat ik wilde, was warme chocomel….

~Deeserve it