Op dit moment zijn er in mijn hersenen zo’n tien programma’s opgestart en staan er meer dan twintig tabbladen open. Variërend van onderwerpen, artikelen, interviews, radio- en tv-montages, brainstormsessies, analyses, montages, voorbereidingen, afspraken en regelingen, loopt alles door elkaar. En wat gebeurt er met ieders computerscherm waarin té veel programma’s en tabbladen openstaan? Het systeem loopt vast, er komen foutmeldingen voorbij en je wordt gedwongen om jouw pc opnieuw op te starten.

Zo gaat dat dus al een paar weken met mijn hersenen (ja, die heb ik, mocht iemand daar een grap over willen maken). Ik voel me als een kind die nog nooit water heeft gezien en in het diepe wordt gegooid zonder zwembandjes. Aan de zijkant zie ik vijf kinderen van mijn leeftijd staan die de visjes in het water moeten vangen zonder hengel, terwijl ik als een verzuipend hondje probeer om mezelf op het vlot te trekken. In deze poging, zie ik een kind die vrijwillig het water inspringt en naar de bodem duikt om met zijn blote handen tevergeefs een visje te vangen. Een ander kind zie ik stilletjes afwachten wat de anderen gaan doen en weer een ander kind haalt zijn lunchtrommeltje tevoorschijn om een hapje van zijn appel te nemen. De laatste twee kinderen kijken elkaar met rollende ogen aan, trekken met hun superkrachten alle kinderen bij elkaar en halen zes kleurpotloden en een tekenblad tevoorschijn waarop ze met zijn allen zes verschillende bloemetjes tekenen. ‘In een redactie werken’, wordt dit ook wel genoemd door hun docenten.

Samenwerken in een redactie
In dit blok zijn we bezig met radio- en televisiejournalistiek. En als er één ding hierbij erg belangrijk is, is dat wel samenwerken. En dat blijkt lang niet altijd zo gemakkelijk te zijn voor journalistiekstudenten… Dan heb ik het niet zozeer over het kiezen uit verschillende ideeën, dat is namelijk nog wel te overzien. Nee, ik heb het meer over de vorm van ‘communicatie’. Zo’n redactievergadering kan heel handig zijn, maar als er daarvóór of erna onderling iets verkeerd wordt begrepen, ontstaan er geen leuke situaties. Daarbij kan zo’n WhatsApp groep ook heel handig zijn om dingen af te spreken, maar als iemand in deze groep kritiek levert…. komt dat al snel verkeerd (en persoonlijk) over. En dan heb ik het nog niet eens over de echte ‘praktijk’.

Radio- en televisie items
De uitvoering van de besproken opdrachten in de redactie, moet heel goed worden voorbereid. Voor een radio item moeten we aan enorm veel details denken: interview regelen, researchen, vragen voorbereiden, opnameapparatuur reserveren en ophalen, op locatie zo min mogelijk ruis regelen, de microfoon zo geleidelijk mogelijk bewegen van journalist naar geïnterviewde, een voice over opnemen en uiteindelijk het item monteren. Bij een televisie item komt daar nog veel meer bij kijken: juiste compositie zoeken voor het interview op locatie, geluid checken, zorgen dat de microfoon niet in beeld komt, meedraaien als de geïnterviewde beweegt, tussenshots maken én hopen dat op de draaidag van een locatie buiten het weer meewerkt…

Gekkenhuis én extra verzwaring
Naast de opdrachten om in redacties te werken, zijn er ook nog genoeg andere vakken waar heel wat voor moet worden gedaan. Voor Nederlands een geschreven portretterend interview, voor Engels een Engelstalig geschreven interview, een radio- en televisie-analyse, een aantal blogberichten met een ‘nieuws’ onderwerp gekoppeld aan journalistiek, voor het vak ‘democratie’ een interview over een burgerinitiatief voor vluchtelingen én de bijbehorende theorie bestuderen voor de enige theorietoets van dit blok en ga zo maar door. Daarnaast doe ik ook nog eens voor de gezelligheid mee met de verzwaringsprocedure (om de opleiding in 3 jaar te doen in plaats van 4 jaar). Hiervoor staat een tabblad open voor een televisiereportage én een individuele radioreportage én een aangename toets ‘debatteren’.

Een voorproefje van een échte journalist
Graag zou ik komende weken helemaal niks doen en tot rust komen, maar als ik alle deadlines wil halen, zal ik toch écht een deel van mijn kerstvakantie moeten opofferen. Om eerlijk te zijn, leef ik nu wel al een akelig voorproefje van het leven van een échte journalist. Een journalist moet over het algemeen namelijk 24/7 bereikbaar zijn, altijd alert zijn en is dus altijd met van alles tegelijk bezig… Ik vraag me voortdurend af waarom ik hier überhaupt aan begonnen ben… Maar dan bedenk ik me dat ik niet anders kan. Mijn passie ligt hier, mijn nieuwsgierigheid kan ik niet bedwingen, ik wil iets betekenen voor de maatschappij en ik geniet stiekem van de drukte, ook al raak ik zo vermoeid.

Door alle ‘kopjes’ van de tabbladen in mijn hersenen op een rijtje te zetten en deze vervolgens te verdelen onder de dagen in mijn agenda, kan ik ze één voor één openen en afsluiten. Dit zorgt ervoor dat ik niet net zoals een computersysteem zal vastlopen of crashen. Als journalist kan je helaas dus niet altijd vertrouwen op de techniek… maar gelukkig wel op je eigen verstand.

Mijn lezers die wél vakantie hebben, rust lekker uit! Én hele fijne feestdagen gewenst! 🙂

Liefs, Dee

~Deeserve it