Alsof de lucht mijn situatie aanvoelt. Dat ging even door mij heen toen ik deze foto maakte. Het illustreert precies mijn leven op dit moment. Een dreigende wolk hangt continu boven me. Het is soms moeilijk om de regen tegen te houden. Gelukkig weet ik dat er na regen zonneschijn komt. Dat geeft mij voldoende energie om de volgende bui te doorstaan.
Ik probeer zoveel mogelijk positief te blijven, dat lukt aardig, maar het is zeker niet altijd makkelijk. Net als ik denk dat het allemaal de goede kant opgaat, kaatst de pijn en vermoeidheid als een boemerang weer terug. Dat is wat een chemokuur met me doet.
De eerste dagen na een behandeling voel ik me ‘uhh’ gewoon zwaar ‘klote’, na een week voel ik me al wat energievoller en een paar dagen voor de volgende chemo zou ik soms zelfs bijna vergeten dat ik ziek ben, zo goed voel ik me dan, maar dan…. begint alles weer van voren. Weer pijn, vermoeidheid en daarbij komen nog andere bijwerkingen kijken zoals misselijkheid, brandende ogen en een pijnlijke tong.
Het is om gek van te worden. Toch weet ik waarvoor ik het allemaal doe: genezing. En dat geeft mij vaak weer moed om door te gaan, mét resultaat. Ik merk dat ik stapje voor stapje steeds weer meer dingen kan doen. Gisteren heb ik voor het eerst weer een stukje gefietst. Langzaam moet ik mijn conditie weer opbouwen, maar het gaat in elk geval de goede kant op!
Fotografie is iets wat ik niet kan loslaten, daar haal ik mijn grootste ontspanning uit. Ook al kost het zoveel energie. Voor sommige mensen klinkt dit misschien heel dubbel, maar ík kan pas ontspannen als ik iets doe: ik kan niet niks doen; dan word ik onrustig en nog meer moe.
Ik voel niet alleen dat het beter gaat, het is nu ook al aan mijn bloedwaarden te zien. Ik kan dus eigenlijk al voorzichtig zeggen dat de chemokuren aanslaan! In eerste instantie moest ik uitgaan van in totaal acht chemokuren (8 x 2 behandelingen) en nu is dit aantal al teruggebracht naar zes! 🙂 Begin juli heb ik de eerste CT-scan, dus nog even wachten op een volgende bevestiging.
De laatste weken besteed ik minder aandacht aan mijn blog. Een blogpost schrijven ging voor mij altijd heel automatisch: ik kreeg een idee, dacht er even over na en schreef het vervolgens zo uit. De laatste tijd krijg ik niet veel ‘ingevingen’ en ik heb niet de energie en wil om het te forceren. Helaas zal dat de komende tijd nog wel even blijven, denk ik zo.
P.s. de foto’s maakte ik bij het Nesselande strandje, Rotterdam.
Deeserve it 
Plaats een reactie