“Kanker”, zeg ik maar weer als iemand de naam van de ziekte niet uit zijn strot krijgt. Als velen zo om de ziekte heen blijven draaien, hoe kunnen ze dan een zware tijd voor een patiënt ooit makkelijker maken? Dit heeft mij geïnspireerd om in mijn ‘tussenhalfjaar’ te beginnen met het schrijven van een boek. Een roman gebaseerd op waargebeurde verhalen: ervaringen met kanker. Situaties en onderwerpen waar jong volwassen kankerpatiënten zelfs niet met hun arts over praten, die wil ik belichten. Ik hoop hiermee vooral deze jongvolwassenen een hart onder de riem te steken.

Als ik één ding heb gemerkt toen ik kanker had, was het wel dat mensen het woord ‘kanker’ nauwelijks durven uit te spreken. Mensen vervangen ‘kanker’ door ‘je weet wel’ of ‘die ziekte’ of een gek knikje met hun hoofd. Dan vraag ik me af… Als naasten de benaming van de ziekte niet eens kunnen uitspreken, hoe kunnen (ex-)patiënten zich bij hen dan ooit op hun gemak voelen om over de gevolgen van de ziekte te kunnen praten?

De kankertaboes wil ik dus door middel van een boek doorbreken. Op dit moment zou ik voor mijn studie eigenlijk vijf maanden op stage moeten. Gezien ik nog niet officieel ‘schoon’ verklaard ben én ik nog flink moet herstellen voordat ik weer fulltime naar school kan, is zo’n stage voor mij nu nog onmogelijk. Ik heb op dit moment dus eigenlijk een ‘tussenhalfjaar’. Maar omdat ik het verschrikkelijk vind om niks te kunnen doen, vond ik het een mooie tijd om alvast te beginnen aan een boek. Je leest het goed, ik ga er dus absoluut niet vanuit dat ik de roman binnen vijf maanden af ga krijgen. Hoelang het dan gaat duren, weet ik niet. Maar ik zal jullie uiteraard af en toe een update geven.

Ook wil ik jullie vragen om al jullie vragen of juist ervaringen over taboe-onderwerpen over kanker met mij te delen, of je in je eigen omgeving mensen met kanker hebt meegemaakt of niet. Ik hoop dat ik zoveel mogelijk ervaringen en antwoorden in het verhaal kan verwerken. Zo kan eigenlijk iedereen die zich geroepen voelt, bijdragen aan dit boek. Hierbij wil ik dat jullie één ding onthouden: niks is raar. Het mag openbaar via hier, mijn Facebookpagina of Instagram, maar het mag ook anoniem via mijn mailadres: deeserveit@gmail.com. Dus vraag jij je af of je als kankerpatiënt bepaald voedsel niet mag eten? Of vraag jij je af of er ergens op het lichaam haar kan groeien tijdens de chemokuren? Of wil je weten of de aantrekkingskracht tussen twee geliefden vermindert?  Óf wil jij juist als jong volwassen ex-kankerpatiënt de onderwerpen delen waar jij het zelf moeilijk mee had? Laat het mij alsjeblieft weten. Bovendien kan jij daar misschien toekomstige kankerpatiënten ook enorm mee helpen.

Het kan van alles zijn, die kankertaboes. Ten eerste hoop ik dat door het woord ‘kanker’ niet weg te laten, we nu al met zijn allen het eerste taboe kunnen doorbreken. Door ‘kanker’ te benoemen, accepteren we namelijk dat het aanwezig is en kunnen we makkelijker praten over wat er nodig is voor genezing en herstel. Velen kunnen deze ziekte echter niet ‘accepteren’ en dat snap ik ook heel goed. Het is verschrikkelijk als het iemand overkomt. Mensen hebben er “geen woorden voor”. Maar ook dat ‘geen woorden voor’ is niet zo effectief.

Ze hebben juist bemoedigende ‘woorden’ nodig die hen kracht geven. Ditzelfde geldt voor mensen die uiten dat ze zich niet kunnen voorstellen wat een kankerpatiënt doormaakt. Ook het “ik weet niet wat je denkt en ik weet niet wat je voelt”… Het geeft een gevoel van onbegrip. Alsof ze voor de waarheid terugdeinzen en het ook niet willen horen hoe iemand zich voelt. Zo vallen bijna alle (ex-)kankerpatiënten in een aparte categorie in de samenleving. Niemand weet hoe ze met zo’n iemand moeten omgaan, dus lopen velen het liefst met een grote boog om hen heen.

Natuurlijk krijgt niemand een handleiding mee hoe je het beste met elkaar kunt omgaan tijdens een periode met kanker. Iedereen reageert in eerste instantie anders en dat is volkomen normaal. Maar door taboes bespreekbaar te maken, hoop ik dat we elkaar in elk geval beter mogen begrijpen. En begrip zorgt voor een fijner gevoel bij zowel patiënten als steunende partijen.

Liefs,