Als emoties bij “kanker” eventjes te veel zijn, maar je hart iets erover wil schrijven... 💛
#wereldkankerdag ‘Het eerste wat ik vroeg op het moment dat ik hoorde dat ik een vorm van lymfeklierkanker had, was: ‘Ga ik nu dood?’ Ik was bang. De reacties van anderen herinner ik me ook nog goed. Ook hoe verschillend iedereen om me heen reageerde. De één zei nuchter dat het goed zou komen. Een ander wilde van het universum weten waarom mij dit moest overkomen. Ik besef nu dat het mooi en tegelijkertijd angstaanjagend is hoe verschillend mensen kunnen reageren. Al die emoties, die gevoelens mogen er zijn. Maar wat als het eventjes te veel is? Daar wil mijn hart even iets over schrijven.
Mijn hart klopte in mijn keel toen ik die vraag stelde. Toch wist ik diep van binnen het antwoord al. Ik zou niet doodgaan. Dat luchtte op. Ondanks alle brandende pijn in mijn buik kreeg ik een vredig gevoel in mijn lichaam. Nu trek ik soms nog steeds die ene pyjama met konijnenhoofdjes aan, die mijn moeder voor me kocht toen ik in het ziekenhuis lag. Het herinnert me aan dat vredige gevoel van weten dat je niet doodgaat, maar ook aan: wat je ook meemaakt, het hoe dan ook goed komt. Maar niet iedereen reageerde zo vredig (van binnen). Iemand liet me zelfs weten dat ze de ziekte liever zelf had willen krijgen of deze van me over wilde nemen, dit waren trouwens meerdere mensen. Een reactie van een oudere man op de polikliniek herinner ik me ook nog heel goed. Ik strompelde naar een leren “chemostoel” in de hoek van de zaal en de man bleef me met zijn ogen volgen. ‘Nee, dit kan niet! Ze is te jong!’ Hij had zelf kanker, “maar hij had de leeftijd”. Hij was boos. Ik ook, op zijn reactie, alsof ik iets had afgepakt van een ander wat niet mocht en iedereen me haatte. “Het recht om kanker te hebben?” Belachelijk, maar zo krom kan kanker je laten denken. Deze man was niet de enige die boos werd. Sommigen riepen het uit naar God: ‘waarom!?’ Anderen barstten daarentegen in tranen uit, van schrik of uit angst om me te verliezen. En velen stuurden me een kaart met een goed bedoelde boodschap. En weer anderen, zeiden niets. ...’ Lees verder op mijn blog. #linkinbio
💛
Liefs, Deborah
‘Ik geloof dat ik bij de 65% hoor die kanker overleefde. Daar ben ik ontzettend dankbaar voor. Maar ik weet dat er ook nog 35% is die niet overleeft. En dat daar ook veel naasten bij horen die daarmee moeten dealen. Als ik iets schrijf over kanker (en mijn verhaal) en daarmee anderen wil bemoedigen of begrip wil geven, denk ik daar steeds vaker aan. Dan denk ik: wat als een naaste van iemand die aan kanker overleed dit leest? Haal ik dan verdriet naar boven? Doe ik daar iemand pijn mee? Kan ik het beter laten? Maar dan denk ik na veel zweetdruppels en tranen van mijn voorhoofd en wangen te vegen: nee. Het is al erg genoeg dat zoveel mensen zoveel ellende meemaken. Als ik met mijn verhaal vele andere mensen kan helpen of bewust kan maken, dan wil ik dat doen. Net zoals veel lotgenoten trouwens. Het is belangrijk. Belangrijk dat iemand het hoofd omhoog blijft houden in een wereld vol ellende. Maar soms, hoeft het ook even niet. Dan vind ik het even best, dan wil ik gewoon weer van mijn leven genieten zonder de drang te voelen om iets over kanker te moeten zeggen. Ik wil niet dat mensen mij herinneren als die ene die kanker had. Maar aan de andere kant kan me dat ook helemaal niets schelen en ik wil ik kanker graag een gezicht geven.’ Je las zojuist een stukje uit een blogartikel dat ik afgelopen weekend schreef. Het volledige verhaal lees je morgen op mijn blog, want morgen is het Wereldkankerdag, een moment om bij de impact van die rotziekte stil te staan.
Wat ik nog kwijt wil: dit was de allereerste keer dat ik me tijdens het schrijven bijna volledig liet leiden door mijn hart en emoties. Het idee om deze woorden ook maar aan iemand te laten lezen vond ik eng, heel eng. Nog steeds wel eng nu. Toch schreeuwt mijn hart zo erg dat ik dit wil delen, dat mijn angst me niet kan tegenhouden. Morgen lees je dus een best wel kwetsbaar stuk op mijn blog: ‘Als emoties bij “kanker” eventjes te veel zijn, maar je hart iets erover wil schrijven’. #wereldkankerdag ❤️
Liefs, Deborah
Afgelopen week heb ik alle opdrachten voor mijn minor ingeleverd (in afwachting van beoordeling) en de theorietoets gehaald. Ik volgde vanaf november tot en met januari de minor Je Hersenen Binnenste Buiten. Ik moet zeggen dat ik aardig wat geleerd heb over hoe onze hersenen in elkaar zitten en welke hersengebieden welke functies hebben. Heel boeiend!
Ook heb ik me samen met een medestudent voor een onderzoek verdiept in het “chemobrein”. Niet alleen omdat ik dacht dat ik er zelf last van had, maar ook omdat ik mijn (toekomstige) lotgenoten informatie gun waar ze recht op hebben. Informatie die ik zelf eerder had willen weten. Wist jij dat (ex)kankerpatiënten (zoals ik) als gevolg van chemotherapie “breinklachten” kunnen krijgen? Ja, chemovloeistof kan daadwerkelijk je hersenen bereiken en beïnvloeden. En als dat gebeurt kun je last krijgen van cognitieve klachten zoals geheugen- en concentratieproblemen, en meer. Ik heb het zelf helaas ook ervaren, en doe dat nog steeds. Het onderzoek was daarmee soms confronterend maar het luchtte ook op. Ik heb nu antwoorden op veel vragen die ik had. Ben jij benieuwd naar alle bevindingen en mijn ervaring met het “chemobrein”? Laat het me dan even weten in een reactie, misschien vertel ik er dan meer over op mijn blog.
In elk geval, het was weer een leerzame periode. Nu ga ik een paar dagen uitrusten en genieten van het niets hoeven doen. Om vervolgens maandag te beginnen aan een nieuw hoofdstuk in mijn leven: mijn afstudeerperiode! Dit betekent: 5 maanden als redacteur stage lopen bij @eo_eva en een afstudeeropdracht/scriptie maken. Ik heb er al zin in! Maar eerst: even uitrusten en genieten.😊
Liefs, Deborah
