Een paar #feitjes over mij: Mijn voornaam is Deborah, een tweede naam heb ik niet. Wel een achternaam natuurlijk: de Meijer. Met de nadruk op ‘de’, zoals mijn opa het altijd zei als mensen het voorzetsel vergaten. Ik kom uit #Rotterdam. Ik heb eventjes voor mijn studie in Ede gewoond, maar omdat ik heimwee had naar mijn geboortestad ben ik weer terug verhuisd. Daarbij ben ik GEEN #ochtendmens. Maar ik kan ook absoluut niet snoozen. Dus als de wekker gaat, sta ik meteen naast mijn bed. En dan mag niemand tegen me praten voordat ik een bakkie pleur (koffie op z’n Rotterdams) op heb. Overdag drink ik liever #thee. En van die theemomentjes kan ik erg #gelukkig worden. En ‘s avonds voor het slapengaan, luister ik nog weleens een #lullaby, gewoon omdat dat zo #rustgevend is.😊
Liefs, Deborah
Alleen thuis zijn en #thuiswerken vanwege het coronavirus... Ik zie het maar als een mooie kans om van luiaards🦥 te leren hoe je doelbewust alleen kunt zijn. Wat zijn volgens Jennifer Mccartney, schrijfster van het boekje 'Leef als een luiaard', de voordelen van alleen (thuis) zijn? Ik vertel het je op mijn blog.😊 #linkinbio
Even zonder grappen, de reden om thuis te zijn en thuis te werken is natuurlijk niet zo leuk, dat besef ik me (als iemand met een nog geen hele hoge weerstand) nu maar al te goed. Al drong de ernst van het #coronavirus (voor zowel mezelf als voor anderen) eerlijk gezegd in eerste instantie niet zo tot me door. Totdat ik afgelopen vrijdag in de supermarkt het allerlaatste brood uit de schappen haalde, van dit feit overdonderd was en me er vervolgens toch maar iets meer in ging verdiepen.
Ik vind het vaak heerlijk om alleen thuis te zijn, maar helemaal het huis niet uit mogen is toch anders. Een soort beroving van mijn (keuze)vrijheid. Ik baal ervan dat ik de komende tijd vanwege #corona het huis eigenlijk niet uit mag, dat ik niet kan afspreken met lieve mensen, niet op kraambezoek mag als mijn zus is bevallen (en dat is zeer binnenkort) én thuis moeten werken. Maar ik wil geen angst, boosheid of onrust zaaien, want ik ben iemand die van elke (vervelende) situatie iets positiefs probeert te maken én dat wil uitstralen naar anderen. En daar ga ik ook nu gewoon mee door. Daarbij ben ik dankbaar dat ik de mogelijkheid heb om thuis te kunnen werken, want ik weet dat dit niet voor iedereen mogelijk is.
Ik vond het daarom ergens wel heel leuk en toepasselijk om het boekje 'Leef als een luiaard' afgelopen weekend precies open te slaan bij het hoofdstukje ‘Oefenen met (doelbewuste) eenzaamheid’. Het gaf mij een fijne herinnering aan de voordelen van alleen zijn. En die wil ik graag met jou delen. #linkinbio 🦥Liefs, Deborah
Het voordeel van vaste (stage)werktijden is dat ik in de avond en in het weekend eigenlijk niets meer hoef te doen. Dat is best heerlijk! Gewoon lekker uitrusten, opladen, sociaal bezig zijn en leuke dingen doen zoals naar de Kralingse Plas. En daarvan genieten.😊 Oja, wel af en toe boodschappen doen enzo, maar dat neem ik maar voor lief.
Liefs, Deborah
Ik wacht al bijna een maand elke dag met twinkelende oogjes, in de hoop weer een kleurrijke zonsondergang te kunnen fotograferen. Maar helaas, nu nog even zonder resultaat. Want dan zit het weer niet mee of ben ik op de verkeerde plek, voornamelijk de eerste reden.🙄 Dus nu deel ik maar even deze prachtige zonsondergang van een paar maanden geleden. Dit doe ik trouwens wel vaker, een ‘oudere’ foto delen. Ik kreeg laatst voor de zoveelste keer de opmerking ‘jij gaat echt vaak gewoon ergens heen om de zonsondergang te fotograferen, hé.’ Helaas, laat ik je dan (als jij dit ook denkt) bij deze even uit een mooie droom helpen. Ik maak gewoon veel foto’s op het moment dat ik getuigen ben van een kleurrijke zonsondergang. Indien mogelijk, want soms kom ik ergens aan en is het heel mooi, maar is de zon binnen een minuut al bedekt met donkere wolken. Ook als ik niet veel leven (mensen, eenden, vogels, iets wat leven brengt in mijn foto) spot, dan blijf ik vaak nooit zo heel lang hangen. Dan ga ik naar huis.🙃Maar dan ben ik wel blij met elke goede foto die ik heb kunnen maken. En heb ik er geen, dan is het de volgende keer beter. Net zoals nu, al heb ik vandaag de moeite niet genomen en ben ik maar gewoon even thuis gebleven.😊
Liefs, Deborah
#zonsondergang #natuurfotografie #fotograafrotterdam #rotterdammert #onderneemster #kralingseplas #kralingsebos #genieten #thuis
Als emoties bij “kanker” eventjes te veel zijn, maar je hart iets erover wil schrijven... 💛
#wereldkankerdag ‘Het eerste wat ik vroeg op het moment dat ik hoorde dat ik een vorm van lymfeklierkanker had, was: ‘Ga ik nu dood?’ Ik was bang. De reacties van anderen herinner ik me ook nog goed. Ook hoe verschillend iedereen om me heen reageerde. De één zei nuchter dat het goed zou komen. Een ander wilde van het universum weten waarom mij dit moest overkomen. Ik besef nu dat het mooi en tegelijkertijd angstaanjagend is hoe verschillend mensen kunnen reageren. Al die emoties, die gevoelens mogen er zijn. Maar wat als het eventjes te veel is? Daar wil mijn hart even iets over schrijven.
Mijn hart klopte in mijn keel toen ik die vraag stelde. Toch wist ik diep van binnen het antwoord al. Ik zou niet doodgaan. Dat luchtte op. Ondanks alle brandende pijn in mijn buik kreeg ik een vredig gevoel in mijn lichaam. Nu trek ik soms nog steeds die ene pyjama met konijnenhoofdjes aan, die mijn moeder voor me kocht toen ik in het ziekenhuis lag. Het herinnert me aan dat vredige gevoel van weten dat je niet doodgaat, maar ook aan: wat je ook meemaakt, het hoe dan ook goed komt. Maar niet iedereen reageerde zo vredig (van binnen). Iemand liet me zelfs weten dat ze de ziekte liever zelf had willen krijgen of deze van me over wilde nemen, dit waren trouwens meerdere mensen. Een reactie van een oudere man op de polikliniek herinner ik me ook nog heel goed. Ik strompelde naar een leren “chemostoel” in de hoek van de zaal en de man bleef me met zijn ogen volgen. ‘Nee, dit kan niet! Ze is te jong!’ Hij had zelf kanker, “maar hij had de leeftijd”. Hij was boos. Ik ook, op zijn reactie, alsof ik iets had afgepakt van een ander wat niet mocht en iedereen me haatte. “Het recht om kanker te hebben?” Belachelijk, maar zo krom kan kanker je laten denken. Deze man was niet de enige die boos werd. Sommigen riepen het uit naar God: ‘waarom!?’ Anderen barstten daarentegen in tranen uit, van schrik of uit angst om me te verliezen. En velen stuurden me een kaart met een goed bedoelde boodschap. En weer anderen, zeiden niets. ...’ Lees verder op mijn blog. #linkinbio
💛
Liefs, Deborah
