Alleen thuis zijn en #thuiswerken vanwege het coronavirus... Ik zie het maar als een mooie kans om van luiaards🦥 te leren hoe je doelbewust alleen kunt zijn. Wat zijn volgens Jennifer Mccartney, schrijfster van het boekje 'Leef als een luiaard', de voordelen van alleen (thuis) zijn? Ik vertel het je op mijn blog.😊 #linkinbio
Even zonder grappen, de reden om thuis te zijn en thuis te werken is natuurlijk niet zo leuk, dat besef ik me (als iemand met een nog geen hele hoge weerstand) nu maar al te goed. Al drong de ernst van het #coronavirus (voor zowel mezelf als voor anderen) eerlijk gezegd in eerste instantie niet zo tot me door. Totdat ik afgelopen vrijdag in de supermarkt het allerlaatste brood uit de schappen haalde, van dit feit overdonderd was en me er vervolgens toch maar iets meer in ging verdiepen.
Ik vind het vaak heerlijk om alleen thuis te zijn, maar helemaal het huis niet uit mogen is toch anders. Een soort beroving van mijn (keuze)vrijheid. Ik baal ervan dat ik de komende tijd vanwege #corona het huis eigenlijk niet uit mag, dat ik niet kan afspreken met lieve mensen, niet op kraambezoek mag als mijn zus is bevallen (en dat is zeer binnenkort) én thuis moeten werken. Maar ik wil geen angst, boosheid of onrust zaaien, want ik ben iemand die van elke (vervelende) situatie iets positiefs probeert te maken én dat wil uitstralen naar anderen. En daar ga ik ook nu gewoon mee door. Daarbij ben ik dankbaar dat ik de mogelijkheid heb om thuis te kunnen werken, want ik weet dat dit niet voor iedereen mogelijk is.
Ik vond het daarom ergens wel heel leuk en toepasselijk om het boekje 'Leef als een luiaard' afgelopen weekend precies open te slaan bij het hoofdstukje ‘Oefenen met (doelbewuste) eenzaamheid’. Het gaf mij een fijne herinnering aan de voordelen van alleen zijn. En die wil ik graag met jou delen. #linkinbio 🦥Liefs, Deborah
Het voordeel van vaste (stage)werktijden is dat ik in de avond en in het weekend eigenlijk niets meer hoef te doen. Dat is best heerlijk! Gewoon lekker uitrusten, opladen, sociaal bezig zijn en leuke dingen doen zoals naar de Kralingse Plas. En daarvan genieten.😊 Oja, wel af en toe boodschappen doen enzo, maar dat neem ik maar voor lief.
Liefs, Deborah
Ik wacht al bijna een maand elke dag met twinkelende oogjes, in de hoop weer een kleurrijke zonsondergang te kunnen fotograferen. Maar helaas, nu nog even zonder resultaat. Want dan zit het weer niet mee of ben ik op de verkeerde plek, voornamelijk de eerste reden.🙄 Dus nu deel ik maar even deze prachtige zonsondergang van een paar maanden geleden. Dit doe ik trouwens wel vaker, een ‘oudere’ foto delen. Ik kreeg laatst voor de zoveelste keer de opmerking ‘jij gaat echt vaak gewoon ergens heen om de zonsondergang te fotograferen, hé.’ Helaas, laat ik je dan (als jij dit ook denkt) bij deze even uit een mooie droom helpen. Ik maak gewoon veel foto’s op het moment dat ik getuigen ben van een kleurrijke zonsondergang. Indien mogelijk, want soms kom ik ergens aan en is het heel mooi, maar is de zon binnen een minuut al bedekt met donkere wolken. Ook als ik niet veel leven (mensen, eenden, vogels, iets wat leven brengt in mijn foto) spot, dan blijf ik vaak nooit zo heel lang hangen. Dan ga ik naar huis.🙃Maar dan ben ik wel blij met elke goede foto die ik heb kunnen maken. En heb ik er geen, dan is het de volgende keer beter. Net zoals nu, al heb ik vandaag de moeite niet genomen en ben ik maar gewoon even thuis gebleven.😊
Liefs, Deborah
#zonsondergang #natuurfotografie #fotograafrotterdam #rotterdammert #onderneemster #kralingseplas #kralingsebos #genieten #thuis
Als emoties bij “kanker” eventjes te veel zijn, maar je hart iets erover wil schrijven... 💛
#wereldkankerdag ‘Het eerste wat ik vroeg op het moment dat ik hoorde dat ik een vorm van lymfeklierkanker had, was: ‘Ga ik nu dood?’ Ik was bang. De reacties van anderen herinner ik me ook nog goed. Ook hoe verschillend iedereen om me heen reageerde. De één zei nuchter dat het goed zou komen. Een ander wilde van het universum weten waarom mij dit moest overkomen. Ik besef nu dat het mooi en tegelijkertijd angstaanjagend is hoe verschillend mensen kunnen reageren. Al die emoties, die gevoelens mogen er zijn. Maar wat als het eventjes te veel is? Daar wil mijn hart even iets over schrijven.
Mijn hart klopte in mijn keel toen ik die vraag stelde. Toch wist ik diep van binnen het antwoord al. Ik zou niet doodgaan. Dat luchtte op. Ondanks alle brandende pijn in mijn buik kreeg ik een vredig gevoel in mijn lichaam. Nu trek ik soms nog steeds die ene pyjama met konijnenhoofdjes aan, die mijn moeder voor me kocht toen ik in het ziekenhuis lag. Het herinnert me aan dat vredige gevoel van weten dat je niet doodgaat, maar ook aan: wat je ook meemaakt, het hoe dan ook goed komt. Maar niet iedereen reageerde zo vredig (van binnen). Iemand liet me zelfs weten dat ze de ziekte liever zelf had willen krijgen of deze van me over wilde nemen, dit waren trouwens meerdere mensen. Een reactie van een oudere man op de polikliniek herinner ik me ook nog heel goed. Ik strompelde naar een leren “chemostoel” in de hoek van de zaal en de man bleef me met zijn ogen volgen. ‘Nee, dit kan niet! Ze is te jong!’ Hij had zelf kanker, “maar hij had de leeftijd”. Hij was boos. Ik ook, op zijn reactie, alsof ik iets had afgepakt van een ander wat niet mocht en iedereen me haatte. “Het recht om kanker te hebben?” Belachelijk, maar zo krom kan kanker je laten denken. Deze man was niet de enige die boos werd. Sommigen riepen het uit naar God: ‘waarom!?’ Anderen barstten daarentegen in tranen uit, van schrik of uit angst om me te verliezen. En velen stuurden me een kaart met een goed bedoelde boodschap. En weer anderen, zeiden niets. ...’ Lees verder op mijn blog. #linkinbio
💛
Liefs, Deborah
‘Ik geloof dat ik bij de 65% hoor die kanker overleefde. Daar ben ik ontzettend dankbaar voor. Maar ik weet dat er ook nog 35% is die niet overleeft. En dat daar ook veel naasten bij horen die daarmee moeten dealen. Als ik iets schrijf over kanker (en mijn verhaal) en daarmee anderen wil bemoedigen of begrip wil geven, denk ik daar steeds vaker aan. Dan denk ik: wat als een naaste van iemand die aan kanker overleed dit leest? Haal ik dan verdriet naar boven? Doe ik daar iemand pijn mee? Kan ik het beter laten? Maar dan denk ik na veel zweetdruppels en tranen van mijn voorhoofd en wangen te vegen: nee. Het is al erg genoeg dat zoveel mensen zoveel ellende meemaken. Als ik met mijn verhaal vele andere mensen kan helpen of bewust kan maken, dan wil ik dat doen. Net zoals veel lotgenoten trouwens. Het is belangrijk. Belangrijk dat iemand het hoofd omhoog blijft houden in een wereld vol ellende. Maar soms, hoeft het ook even niet. Dan vind ik het even best, dan wil ik gewoon weer van mijn leven genieten zonder de drang te voelen om iets over kanker te moeten zeggen. Ik wil niet dat mensen mij herinneren als die ene die kanker had. Maar aan de andere kant kan me dat ook helemaal niets schelen en ik wil ik kanker graag een gezicht geven.’ Je las zojuist een stukje uit een blogartikel dat ik afgelopen weekend schreef. Het volledige verhaal lees je morgen op mijn blog, want morgen is het Wereldkankerdag, een moment om bij de impact van die rotziekte stil te staan.
Wat ik nog kwijt wil: dit was de allereerste keer dat ik me tijdens het schrijven bijna volledig liet leiden door mijn hart en emoties. Het idee om deze woorden ook maar aan iemand te laten lezen vond ik eng, heel eng. Nog steeds wel eng nu. Toch schreeuwt mijn hart zo erg dat ik dit wil delen, dat mijn angst me niet kan tegenhouden. Morgen lees je dus een best wel kwetsbaar stuk op mijn blog: ‘Als emoties bij “kanker” eventjes te veel zijn, maar je hart iets erover wil schrijven’. #wereldkankerdag ❤️
Liefs, Deborah
