Het jaar 2018… Mensen stelden me teleur, of ik hen. Ik verloor mijn vertrouwen en mijn sprankel in het leven. Ik trok me terug van sociale media om mezelf opnieuw te leren kennen. Al snel leerde ik ook nieuwe mensen kennen en accepteerde ik mezelf voor wie ik ben. Ook ontdekte ik mijn roeping. Ik pakte mijn studie op en schreef verder aan een boek over de periode dat ik kanker had. Ik keerde terug naar mijn thuishaven in Rotterdam en haalde opgelucht adem. Ik kan weer lachen en mezelf zijn, dankjewel 2018.

Nooit, maar dan ook nooit, laat ik iets of iemand meer bepalen wat ik denk en voel. In het begin van dit jaar geloofden niet veel mensen dat ik me geestelijk goed voelde omdat ik in 2017 kanker heb gehad. Ik werd onzeker en dacht dat er iets mis met me was. Ik belandde tegenover de psycholoog die me vertelde dat niet elke ex-kankerpatiënt een emotionele klap ervaart. Ik mocht vertrouwen hebben in mijn positieve mindset.

Ik ontdekte mijn roeping hier op aarde
Ik studeerde al journalistiek, maar wist nooit precies waarom. Ik vond schrijven wel leuk. In 2017 nam ik een tussenhalfjaar en dit jaar pakte ik mijn studie weer op. Dat ging moeizaam en zonder plezier, maar ik hield vol. Met succes. Ik ontdekte mijn roeping. Ik kwam erachter dat veel mensen mij door mijn levenservaring om de een of andere reden in vertrouwen nemen. Iemand die op jonge leeftijd net als ik kanker heeft gehad, zei na afloop van een interview zelfs tegen me: ‘Dit is de eerste keer dat ik mijn verhaal aan iemand vertel die mij écht begrijpt.’ Verhalen met een maatschappelijke impact, die moeten verteld worden, dacht en denk ik alleen maar. Ter inspiratie, als bemoediging of om elkaar als mens beter te begrijpen.

Het begint met mijn eigen verhaal
Dit soort verhalen wil ik in de toekomst gaan schrijven. Daarom ben ik sinds een paar maanden al druk bezig met het oprichten van mijn portfoliowebsite als “storyteller”. Ik hoop freelancer te worden zodat ik verschillende opdrachtgevers met unieke doelgroepen kan bereiken. Met deze verhalen hoop ik iets toe te voegen aan de maatschappij zodat het leven hier op aarde een stukje beter wordt. Maar als ik een verandering in de wereld wil, begint dat niet met het delen van verhalen van anderen. Het begint met het delen van mijn eigen verhaal, in de hoop dat anderen hun verhaal met mij én de wereld willen delen.

Boek schrijven en een stage
Ik was in 2017 al begonnen met het schrijven van een boek over de periode dat ik kanker had en een stuk erna. In 2018 wist ik het zeker: dat boek gaat er komen als steun en bewustmaking voor anderen. Meer over de inhoud van dit boek en waarom ik het schrijf, lees je in een blogartikel dat ik al eerder schreef ‘Kanker overkomt mij niet,’ dacht ik altijd (best gelezen artikel in 2018). Na de zomer mocht ik voor mijn studie beginnen aan een stage bij Virtùmedia. Ik schrijf daar als redacteur het meeste voor Schrijven Online. Een parttime stage, want fulltime is nog te vermoeiend. Ik merk dat dit een goede keuze was, want de twee vrije dagen in de week heb ik vaker wel dan niet nodig om bij te komen.

Een kerk, maar dan anders
Na jaren niet op eigen initiatief naar een kerk te zijn geweest, zocht ik begin 2018 een kerk op. Ik had het nooit zo met de kerk, omdat ik me daar veroordeeld voelde. Het draaide naar mijn idee meer om regels dan om liefde en begrip voor elkaar. Toch vond ik het in de maatschappij soms lastig om geen vrienden of vriendinnen meer te hebben met eenzelfde blik op het leven als die ik heb. Ik miste de vrolijkheid, de liefde, de hoop in een betere wereld. Zo kwam ik bij City Life Church Rotterdam terecht. Een kerk, maar dan anders. Gods liefde en liefde voor elkaar staat voorop, en kwaliteit. De zangdienst ervaar ik zo net als een concert, iets dat me genoeg positieve energie geeft voor een minstens een week.

“I have decided,” dus ik liet me dopen
Vanaf het moment dat ik deze kerk binnenstapte, leerde ik mensen kennen die me met een warm hart ontvingen. Ik voelde me thuis, nog steeds. De warme manier waarop die mensen met elkaar omgaan, ik wist werkelijk niet dat het bestond. Om mijn geloof in God naar deze mensen en anderen toe te bevestigen, liet ik me in de zomer van 2018 dopen. Een “volwassen doop” wordt dat genoemd binnen de christelijke wereld. Wat dit (en mijn geloof) precies inhoud kun je lezen in het blogartikel ‘I have decided’ dus ik liet me dopen, dat ik er eerder over schreef.

Terug naar mijn thuishaven in Rotterdam
Afgelopen zomer verhuisde ik weer terug naar Rotterdam, de stad waar ik ter wereld kwam. Daar ligt mijn hart, daar ligt mijn thuishaven. Als kind en tiener groeide ik daar op en genoot ik van het leven. Maar ik maakte ook heftige momenten mee waardoor ik me vaak machteloos en angstig voelde. Ik heb het een en ander moeten overwinnen, maar dat heeft me wel gevormd tot de directe en positieve persoon die ik ben. Voor mijn studie verhuisde ik tijdelijk naar Ede, daar voelde ik niet de Rotterdamse energie die ik gewend was én nodig had. Van de zomer keerde ik terug en sindsdien is alle onrust die ik nog in mijn lijf had verdwenen. In het artikel Terug naar mijn thuis in Rotterdam lees je hier meer over.

1 jaar schoon van kanker
Aan het begin van het jaar was ik nog erg vermoeid als gevolg van de chemokuren in 2017. Ik merkte langzaam maar zeker dat ik steeds meer op een dag kon en kan doen. Een plan om mijn conditie op te bouwen en een goede balans tussen werk/school en mijn sociale leven heeft daar deels voor gezorgd. Ik heb nog steeds dagen dat ik kan instorten van vermoeidheid, maar in oktober was ik officieel een jaar schoon. Daar schreef ik een blogpost over: 23 jaar, dankbaar en 1 jaar schoon van kanker.

Vooruitgang fotografie en blog
Voor mijn boek, blog en fotografie heb ik afgelopen jaar meer tijd genomen. Dat blijven passies waaruit ik mijn ontspanning kan halen. Maar ook neem ik thuis meer momentjes voor mezelf om op te schrijven waar ik dankbaar voor ben of om te lezen. Ik ontdekte waarom me-time momentjes zo belangrijk zijn, je leest het in het artikel dat ik erover schreef: Hoe ziet jouw perfecte me-time momentje eruit?

2018 was een bijzonder jaar. Een jaar dat van slecht naar goed ging. Een jaar waarin ik mijn sprankel verloor, maar waarin ik een nieuwe sprankel met meer garantie voor een gelukkig leven mocht ontvangen. Ik ben dankbaar voor alles wat ik mee mocht maken in 2018. Ja, ook de minder leuke dingen, want juist die momenten hebben mij veel geleerd én gevormd tot de persoon die ik nu ben. Zo zal ik ook nooit vergeten waar ik vandaan kom, want dat heeft me geleid tot waar ik nu ben. Ik heb weer vertrouwen in mezelf, in mijn medemens, én in een prachtige toekomst.

Liefs,