Vaak weet ik wanneer ik (eigenlijk) met iets zou moeten beginnen. Of wanneer ik ‘klaar’ ben voor een volgende stap. Maar weet ik ook wanneer ik met iets, misschien een vriendschap met iemand, een blogartikel, een werkdag, sporten of scrollen op sociale media, zou moeten stoppen?

Als het om een deadline voor een opdracht of werk gaat, dan is het antwoord vaak “ja”. Toch kan mijn eigen energiegrens soms al eerder bereikt zijn. Als de ene deadline na de andere volgt zonder tussendoor op adem te komen, dan stopte ik voorheen niet. Net zoals ik na twee uur schrijven hoofdpijn kreeg maar per se het artikel af wilde maken. Dan ging ik door.

Ook als het niet om werk ging, wist ik vaak niet wanneer ik moest stoppen. Nog steeds niet altijd. Dan ben ik op een verjaardag of aan het wandelen en dan dringen de gesprekken en de omgeving steeds minder tot me door. Dan denk ik alleen maar: ik moet even alleen zijn, even op adem komen. Maar waarom doe ik dat niet altijd? Dit zou een teken moeten zijn om te stoppen. Die grens dringt inmiddels tot me door. Gelukkig luister ik daar ook steeds vaker na.

Daarnaast heb ik mijn grenzen ontdekt bij mensen met wie ik omging. Ik voelde me onzeker worden, door opmerkingen die ze maakten of legde de lat voor mezelf – die al hoog lag – nóg hoger, om aan hun ongeschreven regels en verwachtingen te voldoen. Dat moest stoppen. Inmiddels heb ik alleen nog vriendschappen met mensen waarvan ik weet dat we elkaar niet afbreken maar in plaats daarvan positief opbouwen.

Ik merk dat de maatschappij vaak gericht is op “begin je wel op tijd?” of “hoelaat zullen we afspreken?” of “wanneer ga je dit of dat doen?” of maar zelden (het komt zeker wel voor!) hoor ik “hoelaat zullen we onze afspraak beëindigen?” of “het maakt niet uit hoever we hiermee komen, we stoppen ermee zodra het niet meer gaat en dan pakken we het later weer op.”

Tijdens mijn opleiding maakte ik geregeld mee dat colleges uitliepen, omdat de docent dit of dat “nog even wilde uitleggen.” Geen wonder dat studenten (maar ook docenten) steeds vaker in een burn-out belanden. Maar gelukkig heb ik ook momenten meegemaakt dat het anders ging. Op de middelbare school bijvoorbeeld. Zodra de bel ging pakten de leerlingen hun tas in en verlieten het lokaal. De docent pakte de les de volgende keer weer op waar hij gebleven was. 

Ook als tekstschrijver heb ik een opdrachtgever die aangeeft wanneer een meeting begint en op welk tijdstip deze afspraak uiterlijk eindigt. Hebben we niet alles besproken? Dan plannen we een nieuwe afspraak in. Dat is ontzettend fijn. Daarnaast probeer ik zelf ook steeds duidelijker te zijn in de afspraken die ik maak. Spreek ik met familie of een vriendin af? Dan heb ik een eindtijd in mijn hoofd waarop ik gedag zeg.

Toch gek als je bedenkt dat het vaak niet erg is om iets later te beginnen aan een opdracht. Of om iets later op een afspraak te verschijnen. Een belletje en mensen tonen begrip. Dat gebeurt vaak ook als je eerder stopt, heb ik gemerkt. Dus zo ernstig is het eigenlijk niet om grenzen aan te geven. Die ‘druk’ zit denk ik vooral in mijn (en jouw?) hoofd. Dat lucht al best op, toch?

Natuurlijk is het mijn eigen verantwoordelijkheid om mijn grenzen aan te geven. Maar dat blijft soms moeilijk in een drukke maatschappij. Toch lukt het me steeds beter en daar ben in dankbaar voor. Het weten wanneer te stoppen brengt veel rust en positieve energie in mijn leven. 

• 

• 

Weet jij wanneer je met een activiteit moet stoppen of zelfs een ‘vriendschap’ moet beëindigen? 

#notetomyself

Focus niet alleen op ‘wanneer je met iets moet beginnen’, focus ook op ‘wanneer je met iets moet stoppen’. Op élk gebied: vrienden, familie, werk, huishouden, internet, sociale media, winkelen, sporten, en ga zo maar door. Voor je eigen mentale en fysieke gezondheid. 

Liefs,

Alle foto’s die je bestelt worden afgedrukt zonder mijn logo/watermerk erop. Deze voeg ik echter wel toe aan foto’s die ik op mijn blog deel, want helaas worden ze anders nog te vaak zonder toestemming elders gebruikt.