“De Blackberry is nog altijd erg populair onder criminelen”, vertelt misdaadjournalist Hendrik Jan Korterink terwijl hij een Blackberry omhoog houdt. Dit komt doordat een Blackberry alle gegevens wist als er iets ‘misgaat’. Denk dan vooral aan het moment dat er té vaak een verkeerde toegangscode is ingetoetst. 

Nadat Korterink dit fenomeen in een paar korte zinnen heeft uitgelegd, laat hij de leerlingen vragen stellen in zijn gastcollege. Er vallen soms wat ongemakkelijke stiltes, waardoor de leerlingen niet echt uitgenodigd worden om actief mee te praten of denken. Dit laat wel zien dat niet elke journalist met veel woorden hoeft te praten, zolang de boodschap van een artikel maar duidelijk en coherent is.

Staatsgeheim
Teeven had – in zijn tijd van officier van justitie – een deal gemaakt met een  crimineel die bekend was bij Korterink. Uit stukken bleek dat het een hele rare deal was. De crimineel kreeg een bedrag waar niks voor tegenover stond. De stukken waren alleen ‘staatsgeheim’. Korterink dacht: “Als de staat erachter komt dat jij delen van die deal gaat aanspreken, kunnen zij je het leven zuur maken.” Via een aantal tussenkanalen nam Korterink contact op met grotere instanties. Uiteindelijk kwam hij zo bij de publieke omroep terecht. Hier heeft hij een verhaal voor Panorama gemaakt en werd er aandacht aan besteed bij Nieuwsuur.

Nieuwsuur was eigenlijk vooral geïnteresseerd in de politieke consequenties. Korterink daarentegen was meer geïnteresseerd in het criminele gedeelte: “Waar was het geld gebleven?” Hier heeft hij zijn bijdrage aan het ‘ontmaskeren van de Teevendeal’ nagelaten. Doordat hij naar ‘grotere’ instanties is gegaan, heeft hij zijn eigen ‘naam’ niet in gevaar gebracht.

Één tip
Korterink raadt studenten journalistiek niet aan om in de misdaadjournalistiek te gaan. De reden die hij hiervoor geeft, is niet heel duidelijk. In elk geval haken er veel ‘beginnende’ misdaadjournalisten af. Wat hij de beginnende journalist wel wil meegeven is: “Leer gewoon een goed coherent verhaal schrijven. Als je dit namelijk niet lukt, kan je beter geen journalist worden”.

Daar heeft hij zeker een punt. Als een afgestuurde student journalistiek later met een hak-op-de-tak verhaal komt aanzetten bij een redactie, zal het zijn of haar naam geen goed doen. Aan de andere kant, zijn er wel journalisten die beter zijn in radio- en televisiejournalistiek. Dat heeft op mij geen toepassing. Ik weet bijna wel zeker dat ik de schrijvende kant ga kiezen. Dus een goed coherent verhaal schrijven, is voor mij een vereiste om te kunnen.

Privacy
Net zoals ik óók de schrijvende kant op wil, heb ik net als Korterink ook liever niet dat ik mezelf in de schijnwerpers wil zetten. Met zijn hoofd op de buis wil Korterink absoluut niet. Dit is een klein verschil met de misdaadverslaggevers John van den Heuvel en Peter R. de Vries. Korterink zegt hierover: “Ik wil nog gewoon bij de bakker mijn brood halen zonder dat ik herkend wordt. Bovendien willen sommige mensen dan niet met mij in het openbaar gezien worden”.

Korterink staat erg op zijn privacy. Toch houdt hij werk en privé helemaal niet gescheiden: “Waarom zou ik? Ik schrijf over alles wat ik weet, waarom zou ik dit niet kunnen vertellen aan mijn naasten?”  Daar heeft hij ook zeker weer een punt, vind ik. Desondanks denk ik dat vele (journaliste)n hier misschien anders over denken.

~Deeserve it