De Walk is een film gebaseerd op een waargebeurd verhaal over de Franse koorddanser Philippe Petit. Hij heeft de krankzinnige droom om over een koord tussen de daken van de Twin Towers te lopen.

Het is midden in de nacht. Iedereen ligt al in alle rust te slapen voor de grote dag van morgen. Er heerst een serene stilte. Ineens vliegt de kamerdeur open, gaat het licht aan en galmt er een losgeslagen stem door de kamer: “Allemaal wakker worden, ik wil jullie nog bedanken voor jullie steun! En nu allemaal slapen, want morgen wordt het een belangrijke dag!” Wat is er mis met deze man? Waarom ziet hij zelf niet in dat zijn droom krankzinnig is? Dit zijn de vragen die je je als kijker afvraagt wanneer je naar de nieuwe film ‘The Walk’ van Robert Zemeckis kijkt.

Philippe Petit is opgegroeid in Parijs. Dit is te horen aan zijn Engels met een Frans accent. Aan de hand van flashbacks neemt hij de kijker mee naar de belangrijkste momenten van het bereiken van zijn krankzinnige droom. Deze flashbacks kondigt hij aan vanuit het Vrijheidsbeeld in New York, waarbij hij recht in de camera kijkt. Dit is een opmerkelijke fout van de regisseur. De spanning daalt abrupt doordat je als toeschouwer uit de beleving van het werkelijke verhaal wordt getrokken. Philippe ziet een foto van de Twin Towers in de krant staan. Nu weet hij waar hij zijn koord wil spannen: tussen de daken van de Twin Towers. Dit gebeurt op 7 augustus 1974. Iedereen die hem helpt om deze droom waar te maken, is van alle gevaren op de hoogte. Toch helpen ze hem. Philippe doet dit verstandig genoeg wel in stapjes. Je probeert hem te begrijpen, maar hoe hard je dit ook probeert, het lukt je niet. In de film kom je geen enkele reden tegen om te beseffen dat de droom haalbaar is. Hij geeft zelf ook toe dat het een idioot plan is, maar dat hij het toch wil doen. Hij heeft tenslotte een mooie plek gevonden om zijn koord te spannen. Dan maakt het volgens hem niet uit dat die plek levensgevaarlijk is.

Je ervaart alles als kijker. Door het 3D-scherm zit je echt in het verhaal. Je voelt Philippe zijn hartslag, zijn focus, zijn concentratie en een geluidsdichte onzichtbare wand om hem heen. De eerste stap is gezet. Je voelt het koord onder je voet. Je zoekt naar stabiliteit. Het lukt en je staat met beide benen op het koord. Voor je zie je de Noordkant van het andere gebouw. Om je heen zie je alleen lucht, een mistige damp en het koord. Je loopt alsof je dit dagelijks doet. Je bereikt de overkant. Je voelt het andere gebouw schreeuwen. Je moet terug. Vlak voor het einde kijk je op. Daar staat een politieman je op te wachten. Je draait je vlug om. Hier zullen ze je niet achterna gaan. Maar aan de overkant staan ook politiemannen. De enige optie is om op het koord te blijven. Je voelt angst, machteloosheid, maar tegelijkertijd ook trots.

Robert Zemeckis heeft van zijn personage een onbegrijpelijke idioot gemaakt. Hij heeft zijn droom wel waargemaakt, maar weigert om zijn trots af te laten pakken. Midden op het koord gaat hij liggen. Pas na even staat hij weer op, met opgeheven hoofd loopt hij verder. Een paar stappen voor het einde gooit hij zijn stok al naar voren. De politiemannen vangen deze op. Te vroeg, veel te vroeg. Als er een ding is dat hij had moeten onthouden van zijn leraar Papa Rudy, was het wel dat een koorddanser pas klaar is als hij aan de overkant is. Philippe moet nog een paar stappen. Gedachten schieten door zijn hoofd. Zal hij het redden?

De spanning is om te snijden. Zemeckis heeft zeker een onvergetelijke ervaring met deze film weten op te bouwen. Wat de Oscarwinnende documentaire Man on Wire van James Marsh uit 2008 nog niet had weten waar te maken. Als kijker word je meegesleept in de krankzinnige droom van de hoofdpersoon. Naast Zemeckis’ succesvolle films als Forrest Gump, Cast Away en Flight hoort The Walk ook zeker in dit rijtje thuis.

Genre: Drama/avontuur Regie: Robert Zemeckis Met Joseph Gordon-Levitt, Charlotte Le Bon, James Badge Dale, Ben Kingsley Tijdsduur: 123 min Zalen: 83

~Deeserve it